De vermiste poes (vervolg)

1 April (geen grap) schreef ik een blog over de vermiste poes van de achterbuurvrouw.
Vandaag sprak ik haar, ze was a een paar keer aan de deur geweest om ons de afloop van het verhaal te vertellen; we waren er  toen niet.

Op 4 mei stond ze (zo vertelde ze) bij het oorlogsmonument om “Hen die vielen 1940-1945” te herdenken, toen haar mobieltje (trillend) afging.
Het was een dierenarts in een plaats 6 kilometer van haar huis; haar poes was zojuist bij hem binnen gebracht, aangereden.

Zij erheen.
De poes leefde nog.
Hij was binnen gebracht door een familie die de hem al zo’n 3 weken in en om hun huis had zien scharrelen. Ze zagen hem aangereden worden en hadden hem naar de dierenarts gebracht.
De poes was gechipt, zodoende had de dierenarts haar kunnen bellen.
Hij was sterk vermagerd en had een klap gehad van de aanrijding (hij was al ziek toen hij kwijtraakte)
Eigenlijk wilde ze hem mee naar huis nemen en de volgende dag pas beslissen over hoe of wat.De dierenarts herinnerde haar er aan dat het morgen 5 mei was: een  Nationale feestdag; dierenartsenpraktijken zijn dan  gesloten.
Ze keek de arts aan, die schudde zijn hoofd: deze oude poes zou het niet halen.

Toen was de beslissing eigenlijk al genomen, op haar schoot, geknuffeld en gestreeld verliet de poes deze wereld en vertrok naar de poezenhemel.

Ze vertelde me dat ze zo dankbaar was dat ze nu WEET wat er gebeurd is, met dien verstande dat het volkomen ondenkbaar is dat de poes in DIE conditie 6 kilometer gelopen had.Misschien in een auto gesprongen en 6 kilometer verder er weer uit?
We zullen het nooit weten.

De achterbuurvrouw heeft rust, niet elke keer meer hopen en denken dat ze hem ziet of hoort;
Het is goed zo!
Ze mist hem wel, nog steeds.