Een tijdje geleden schreef ik een aantal columns over het paranormale en mijn bezoek aan mediums. Wat ik toen  (nog) niet  beschreef was een bezoek aan Johanna Wilhelmina Petronella Damman Ze was bekend onder de naam Jomanda.
Zij hield in de jaren negentig healings in een evenementenhal in Tiel.
Ze was, naar eigen zeggen, een medium die mensen via “hogere machten kon genezen”

Met een groepje vriendinnen ging ik ooit, met de trein, naar Tiel om zo’n healing eens mee te maken.
Ik sta mét een portie  gezonde scepsis, best open voor het bovennatuurlijke, de vriendinnen wilden voornamelijk pret maken “en dat wel eens zien”

We liepen de zaal in en gingen naast elkaar zitten (ik geloof dat we met zijn vijven waren)
Achterin de zaal was een soort balie waar koffie én zo te ruiken, ook soep was te krijgen (kopen) De zaal was zo goed als vol, alleen op de laatste rijen was nog plaats.
Her en der stonden Jomanda’s helpsters. Waarom ze daar stonden werd later duidelijk. Op een plek achter Jomanda stonden een soort brancards. Naast de ingang stonden heel veel flessen (ingestraald) water. Die waren er te koop.
Commerciële dame die Jomanda!
We waren daar gekomen met NS combi kaartjes gekomen ( entree + treinreis)

In een blauwe jurk stond Jomanda voor ons met een gebogen mondmicrofoontje te praten.
Op een gegeven moment vroeg ze of de mensen die last van eczeem hadden naar voren wilde komen dan zou ze hen besprenkelen met ingezegend water, waarna hun eczeem zou verdwijnen. Een goed moment voor mij, met al dat geloop,  om naar het toilet te gaan. Ik zei het tegen de vriendin naast me. Toen ik terug kwam waren alle vriendinnen weg; ik zag ze schuifelen in een lange rij naar Jomanda toe. ???
Toen ze terugkwamen vroeg ik wat ze waren gaan doen. Het bleek dat ze allen in meer of mindere maten last hadden van een vorm van eczeem en onder ‘t mom van “Baat en het niet, het schaadt ook niet” waren ze hun “ingezegende waterdroppels” gaan halen.

Toen iedereen weer zat en Jomanda mensen uitnodigde naar voren te komen die last hadden van een bepaalde ziekte, viel er een vrouw in de rij voor ons van haar stoel. Stuiptrekkend lag ze op de grond. Nu werd duidelijk waarvoor de helpsters waren. ”Liggen laten, ik ben erbij” zei er één tegen mensen die aan de op de grond liggende vrouw wilde gaan sjorren. Het was een raar gezicht.
Werd hier een toneelstukje opgevoerd? Was dit echt? Ik had grote twijfels. De helpster bracht de vrouw naar Jomanda, die haar op een brancard liet plaatsnemen om te worden “behandeld” door “de andere wereld -artsen” Op de verhoging lagen verschillende “vrijwilligers uit het publiek” op de brancards.
Ze liep naar ze toe, zei dat ze in een diepe slaap waren en sprak iedere “patiënt” toe.
Na een tijdje maakte ze ze wakker en vroeg hoe ze zich voelde.
– Verfrist-
– Beter-
– Ik merk niets-
Dat soort antwoorden kwamen er.
Mijn vriendinnen gingen erwtensoep  halen.
De lucht van erwtensoep paste, in mijn ogen (neus) niet echt bij deze, toch “spirituele”
(of er in ieder geval zo uitziende) ervaring.

Na de healing vertrokken we weer naar het station. Niemand van de vriendinnen kocht een fles ingestraald water. Ze vonden het allemaal theater.
Dát snapte ik niet: waarom gingen jullie dan na haar toe om besprenkeld te worden?
– Je weet nooit – was het antwoord.
Kennelijk zit ik anders in elkaar: of ik geloof het en ga er in mee, óf het is theater en ik ga er NIET in mee.
Ik weet NU nog niet of het alleen theater was of dat er ook iets “echts” bij zat.

Een tijdje later was ik bij een aan kanker stervende vrouw van een collega van mijn man.
De collega vertelde dat hij, voor zijn vrouw, naar Tiel was afgereisd.
Je kon ook, volgens Jomanda,  ook voor een ander een behandeling  ondergaan.
(Zijn vrouw zelf kon niet meer reizen)
Hij mocht op een behandeltafel op het podium gaan liggen. Daar gingen volgens Jomanda “artsen uit de andere wereld” met hem aan het werk.
Hij lag nog niet op de brancard of hij sliep al.
Dat was niks bijzonders, zo vertelde hij.
Hij was zó moe dat zodra hij ergens lag al vertrokken was.
Jomanda zei echter dat het een teken was dat haar behandeling werkte.
De collega had zijn twijfels, maar wilde alles proberen om zijn vrouw langer te laten leven.
Helaas ze is ze niet lang daarna gestorven.

Jomanda kwam in opspraak in 2001, na het sterven van een t.v.persoonlijkheid, die zij had “behandeld”. Er kwam een rechtszaak waarin ze werd vrijgesproken, ook in hoger beroep werd ze vrij gesproken.
Jomanda vertrok naar Canada.