Op 1 februari blogde ik over iets dat ik meegemaakt had als Zwarte Piet zijnde.
Ik kondigde al aan dat ik nóg iets bijzonders als Zwarte Piet voor volwassenen had meegemaakt.Ik ben er even voor gaan zitten en heb in onderstaand blogvorm gegoten.

Als de SINT vraagt of je, als Piet, na het schoolbezoek nog “even” meegaat naar een tehuis met demente bejaarden zeg je geen NEEN.

Ik zag er, eerlijk gezegd wel een beetje tegenop. Als Piet speel je een rol voor kinderen.(Dat kan ik, deed’t vele jaren)  Bovendien ze en maak je kinderen mee; ze zijn overal. Demente bejaarden zitten meer “weggestopt”, zo vaak ga je daar, als jonge vrouw, niet mee om.*)De Zwarte Pietenrol spelen voor demente bejaarden had ik nog nooit gedaan.
Hoe moest ik spelen?

In het bejaardenhuis waren wij gevraagd voor een “ernstige” afdeling.
Er zaten mensen met wezenloze blik voor zich uit te staren, er was een mevrouw die eindeloos met haar hand op de tafel zat te tikken; er zaten ook mensen die lachten en er  ( kinderlijk)blij  uitzagen, toen we binnen kwamen.
Aardige verzorgenden begeleidden ons bezoek liefdevol. Er werden stoelen in een kring geplaatst en een zak cadeautjes in het midden neergezet.
De bedoeling was dat Piet uit de zak een cadeautje pakte, de naam voorlas en dat die man of vrouw dan bij Sinterklaas kwam om het cadeautje uit zijn handen te krijgen.
Dus zo deden we het ook.
Eén dame zat werkelijk als een kind te springen op haar stoel. Toen ik voorbijkwam pakte ze mijn arm ”Ik hoop dat ik een konijntje krijg!” Ik lachte naar haar “Misschien?”
Ze was pas “laat ”aan de beurt en elke keer als iemand een pakje kreeg riep ze “konijntje?”
Er waren mensen blij met hun pakje en ook met een hand van Sinterklaas of Zwarte Piet, anderen maakte het allemaal niet uit.

Eindelijk was de opgewonden konijntjesdame aan de beurt. Ik las de naam en zag haar ogen oplichten “konijntje?” Ik voelde het pakje, er zat volgens mij een ketting in.
Dáár gingen mijn gedachten de foute kant op Als die dame zo vaak konijntje zei, waarom kochten de mensen in het tehuis dan een ketting voor haar? Letten ze niet op? Was het pas vandaag dat ze dat riep? Ik gaf het pakje aan Klaas, die de mevrouw bij zich riep.
Ze was zó opgewonden, als je ook bij kinderen ziet.
Een verzorgende leidde haar terug naar haar stoel waar ze de dame hielp met het pakje openmaken.
Inderdaad kwam er een mooie ketting uit.
Haar reactie was (voor mij) totaal onverwachts.
Ze sprong op en juichte: “Een konijntje, ik heb een konijntje!”
De verzorgenden lachten en  knikten naar elkaar.
Ik schaamde me ( maar dat zag je door de zwarte schmink niet)
Klaas en ik keken elkaar aan; ze had wat ze hebben wilde!
Het “doel” van Sinterklaas en Piet: mensen blij maken, was hier zeker bereikt.

Ik had een lesje geleerd! Oordeel niet zo  snel; iets kan (heel) anders zijn dan het lijkt; demente mensen hun hersenen werken totaal anders en waarschijnlijk kunnen alleen mensen die constant bij ze zijn ze “een beetje” begrijpen!
Mensen die in de zorg zo’n afdeling gekozen hebben om te werken zijn BIJZONDER!

Als ik zag hoe haar uit een oog gestreken werd, een hand beetgepakt, naar een patiënt werd gekeken, kon ik dat niet anders dan liefdevol benoemen!
Later  heb ik gehoord én gelezen dat het niet in alle tehuizen zo liefdevol toegaat!

 

 

*) Toen wist ik nog niet dat zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder als mijn stiefvader die ziekte zouden krijgen.