5 februari 2020 – Elke dag wat

Al eerder schreef ik over Goede Doelen, dat als ze jouw adres, email of gironummer eenmaal hebben ze BLIJVEN bedelen om geld. Dat stoort me mateloos. Heb je een gift gedaan, krijg je een mail of brief om je te bedanken mét een acceptgiro erbij.
We (eega en ik zijn het volkomen eens) besloten om ons te houden bij de 12 doelen die we NU ondersteunen en verder alleen de deurcollectes te ondersteunen.

Dat waren we van plan totdat…..
Ik gisteren naar de opticien moest.
Omdat mijn bril bijgesteld moest worden ( het verband rond mijn oog had mijn bril danig verbogen)
De opticien nam mijn bril mee naar achteren en ik stond voor de toonbank “te niksen”
Mijn oog viel op een folder van een lachende baby. (Toon me een baby of een dier en ik word soft.)
Helaas kon ik, zonder bril, de folder niet lezen, ik stopte hem dus maar in mijn tas.
De bril is terug gebogen, maar de opticien waarschuwde me dat dit waarschijnlijk de laatste keer is geweest, de pootjes van de bril zijn, na 12 jaar, bijna niet meer te verbuigen zonder stuk te gaan.
Kortom; de bril is op. 12 jaar is ook wel erg lang voor een bril. Op is op, dus ik zal aan het idee van een andere bril moeten wennen!

Ik wel. Ik kan me een bril veroorloven. De folder ging (natuurlijk) over mensen die dat niet kunnen én erger, die een oogziekte hebben, die geopereerd kunnen worden, maar die het geld daarvoor niet hebben. De folder was een verzoek om geld!

patroon Ooit, in Vietnam was ik in op een afgelegen plek in een soort gemeenschapsruimte waar vrouwen zaten te borduren. Van regeringswege uit was er een initiatief om de culturele kennis vast te leggen. De bijzondere patronen die deze bevolkingsgroep, de Hmong al generaties lang borduurde werden vastgelegd.
De veelal, oude, vrouwen zaten te borduren soms met brillen op. Onze ingeleverde brillen (uit de Westerse wereld) werden hier (na oogmeting) uitgedeeld aan deze vrouwen die daardoor de kleine steekjes weer beter konden zien. Naar uiterlijke kenmerken van het montuur werd niet gekeken, goed zien was belangrijk. Zo zat er een heel oude, kleine fréle vrouw met een enorme grote, donkere mannenbril op met borrelglazen erin. (Ik vond het niet netjes haar te fotograferen, maar ik zie haar nog zó voor me) Ze zag er uit als een kleine Uil met gigantische ogen. De vrouwen waren enorm blij met de brillen en druk kwebbelend aan hun bijzondere werk.

Light for the world*), waar de folder die ik meenam van is schrijft: helpt u mee om mensen met een beperking het zicht terug te geven in Mozambique, Ethiopië en Zuid-Sudan? Hoe kan ik deze hulproep weerstaan?

Nog even wat cijfers (van de folder)

* wereldwijd zijn 36 miljoen mensen blind, 90% daarvan woont in ontwikkelingslanden.
* 80% van de blindheid is te voorkomen of te genezen;
* elke minuut verliest ergens in de wereld iemand het zicht
* voor € 35,- kan dáár een staaroperatie worden uitgevoerd
* een verpleegstersopleiding dáár kost € 1500,-
* en voor € 5,- kan er daar een bril worden aangeschaft.

*) De visie van Light fort he World: Wij geloven in een samenleving met gelijke kansen voor iedereen op cultureel, sociaal, politiek en economisch gebied.
Hun motto: Samen openen we ogen.
De stichting werd in 1982 opgericht door een oogarts Dr. Martien Cozijnsen (overleden in 2015) en zijn vrouw Jenny

U kunt ook doneren via lightfortheworld.nl/help-mee

Ooit was er een postkantoor in het dichtstbijzijnde dorp.
Dát postkantoor verdween en er werd een hoek bij de sigarenboer ingeruimd voor Postzaken.
De sigarenboer werd Primera en het loket werd een bijna volwaardig postagentschap.
Tot……..

ik gisteren de Primera inkwam met mijn, te versturen, pakketje, Een dame die er al heel lang werkt kwam op mij af, keek me aan en zei: “Ik ga u niet blij maken”.
Ik probeerde het nog met een kwinkslag ”Hoe weet je dat zo zeker?”
Ze keek me aan en zei: “Wij kunnen u niet meer helpen met uw pakketje, wij zijn geen postagentschap meer”.
Ik deed alsof ik mijn pakketje weggooide: “Oké, dag dan maar”
De Primerabaas kwam erbij staan;, MIJN klanten liepen de deur uit omdat het zo druk was, rijen voor de balie en ik verdien amper wat aan dat postgedoe”.

Ik snapte het.
Wat nu?
“De fietsenman is er ingestonken, zij doen nu de pakketpost. Ik ben benieuwd voor hoe lang”
Aha, ik zou mijn pakketje dus wel “kwijt” kunnen.
Maar waarom zou de fietsenman het wél doen? Vroeg ik me af? Meer”loop” in de zaak?
Maar als ik nu voor het eerst, door mijn pakketje in die winkel kom, wil dat toch niet zeggen dat ik er ooit een fiets ga kopen?
“Ze komen er nog wel achter” zei de Primerabaas. “Het wordt er druk, ze komen niet meer aan hun eigen werk toe en ze krijgen amper verdiensten”
Ik sloot de discussie en ging naar de fietsenwinkel
In een hoek van de zaak was een stuk afgeschermd met planken, waar ik pakketten kon zien liggen. Ervóór was een soort lessenaar met een weegschaal erop, een mapje NL POST papieren onderop en een jonge fietsenmaker erachter.
Er was één mevrouw voor me; het duurde lang, het was kennelijk nog de aanloopfase.
In de tijd dat ik stond te wachten was een andere jongeman een fiets aan het repareren en kwamen er 3 mensen achter me een “rij maken”.

Ik gaf mijn pakketje af, hij legde het op de weegschaal en drukte op allerlei knopjes, aan mijn kant van de weegschaal waren 3 bedragen te zien. Twee daarvan zou ik ZEKER niet betalen.
Voor het laagste bedrag kwam mijn pakketje weliswaar in Engeland maar zonder dat ik het kon traceren onderweg, (T&T) vertelde de kersverse postman (jongen) me.
Ik vond het allemaal prima.
Ik heb (nog) vertrouwen in Post NL dat ze beloven wat ze doe zonder dat ik ze digitaal in de gaten houd.

Ik ben nog even langs de Primera gefietst en binnen gezegd, dat ik geen fiets heb gekocht,zelfs geen bel. Ik kreeg een duimpje! Primera gaat me een stuk minder zien!

Dag: 5 februari 2020

Het licht in je ogen

Pakketpost