Vuurwerk

Ooit is er een rotje in de broekspijp van een familielid geschoten. Of het de broek van mijn vader of een oom was herinner ik me niet meer (het was voor mijn geboorte) Maar het verhaal werd iedere december weer verteld. Géén idee hoe dat rotjesverhaal afliep, alleen dat mijn ouders panisch voor vuurwerk waren ( ’t zal wel een amputatie tot gevolg gehad hebben, gezien hun angst)
Toen ik klein was mocht ik NIET naar buiten op Oudjaarsavond en zelfs moest ik een eind van het raam afstaan (voor de zekerheid)
Ik had in mijn kindertijd NIETS met Oud – en Nieuw (ja, angst)

Toen ik 10 jaar was stierf mijn vader. In september.
De eerste jaarwisseling na mijn vaders overlijden had mijn moeder zijn foto op de tafel staan (naast de schaal oliebollen en appelflappen (gekocht wat papa maakte ze altijd) en zat ze op de stoel ernaast te huilen. Dat zal niet de hele dag zijn geweest, maar in mijn beleving later was dat de hele Oud- en Nieuw.
Van die tijd af was Oudjaar een herdenkingsdag. Mijn moeder huilde en dacht aan mijn vader en ik hoopte maar dat die avond gauw over zou zijn. Later werd het minder, maar nooit echt leuk.

Toen kreeg ik een vriend. Hij was gek op Oud en Nieuw. We woonden in een straat met flats waar vroeger veel musici woonden. Hij vertelde dat zij vroeger om 12 uur  mét hun instrument op het balkon gingen staan en speelden En dat er aan het eind van de straat een grote kerstboomverbranding was, dat veel mensen vuurwerk afstoken, en naar buiten kwamen om elkaar Gelukkig Nieuwjaar te wensen, het klonk gezellig.

Die eerste Oudjaarsavond van onze verkering belde hij even na twaalven bij ons aan om ons een gelukkig Nieuwjaar te wensen en…………. hij kwam me halen om naar zijn ouders mee te gaan. Dan moest ik de straat over!! Mijn moeder begon al te beven, haar  dochter de straat op!!! Mijn vriend was ferm; zijn ouders moesten ook gelukkig nieuwjaar gewenst worden, toch? Ik mocht en ging, trillend van angst. Het knalde en overal schoten pijlen de lucht in. Pure angst.

We moesten een brede straat over, daar woonden zijn ouders. Ik schoot de voordeur in, blij binnen te zijn. Maar na de gelukwensen, Houd je jas maar aan dan gaan we even verderop kijken, gingen we weer naar buiten. Dat ik dát gedaan heb moet een daad van pure liefde geweest zijn, ik was zoooo bang.

Ik ben altijd gefascineerd geweest (door het niet mogen meemaken als kind misschien?) door vuurwerk, maar van veraf. Met Koninginnedag, aangestoken door professionals, maar  door gewone mensen van dichtbij? Er kon immers iets in je broekspijp terecht komen?

Met dát vriendje van toen ben ik getrouwd én…. kreeg ik 2 zonen, die zoals alle kleine (en grote) jongens, vuurwerk fascinerend vonden. Dát is altijd een zaak geweest van mijn man en zij. Ik wilde geen angst overdragen en hield me er verre van.

Toen de kinderen het huis uit gingen en mijn schoonzus stierf werd het een traditie om naar mijn broer in de Achterhoek te gaan en daar Oud- en Nieuw te vieren.
Traditie daar: georganiseerd vuurwerk: carbidschieten! Wel watjes in je oren voor de enorme knallen, maar  staand achter een hek, met mensen die weten wat ze doen.

Toen pas werd Oud en Nieuw  LEUK!