Von Willebrand (VWD)

Erik Adolf von Willebrand (1870-1949) was een Fin, arts, anatoom en tevens professor aan de Universiteit van Helsinki.
In 1926 beschreef hij als eerste een bloedstollingsziekte*) die later de Ziekte van Von Willebrand zou worden genoemd.

Ongeveer 1% van de bevolking heeft een tekort aan stollingseiwit.
Getallen zeggen me niet zoveel: ik ken iemand die dit heeft, dan komt het plotseling dichterbij. Jarenlang met haar bevriend zonder dat ik van die ziekte iets wist (ze is een bikkel)
Een operatie vroeger, toen haar ziekte nog niet bekend was, heeft haar bijna het leven gekost door de bloedingen.
Daarna is e.e.a. onderzocht en kwam von Willebrand aan het licht.

Je hoeft van VWD (zoals de ziekte kortweg genoemd wordt) dan ook niet veel te merken. Soms wordt het “toevallig” ontdekt en dan vaak door een tandheelkundige behandeling of een chirurgische ingreep; er kunnen dan zware bloedingen optreden;  bloed  dat niet of nauwelijks stolt!
Het “toeval” wil dat MIJN bekende nogal eens geopereerd moet worden, dan wordt zij, de specialist én de narcotiseur daarmee geconfronteerd.

Er zijn middelen hiervoor die bv. bij een operatie gegeven kunnen worden, maar hier zit altijd een risicofactor bij.  Er is een nieuw Von Willebrandfactorconcentraat ontwikkeld, dat momenteel nog in de testfase zit; het zal nog wel enkele jaren duren voor dit middel voor patiënten beschikbaar is.

*) bloedstolling is het proces waardoor  bloed dat aan de lucht of aan andere oppervlakken dan de binnenkant van het vaatstelsel wordt blootgesteld, klontert en hard wordt. Het is een van de processen die bloedverlies bij verwondingen beperken.