Film: Poms

Hoofdrol: Diane Keaton
Regisseur: Zara Hayes

De film Poms is een zéér dun verhaal over een vrouw die kanker krijgt en gaat verhuizen  naar een seniorenpark (Sun City) waar iedereen in golfkarretjes rijdt (Diane niet)

Diane Keaton vind ik in de meeste rol hetzelfde, qua karakter en ook qua kleding (te korte, lange broeken en vaak  geruite jasjes)
Ze heeft wél vaak “de lach aan haar kont hangen”. 

Deze feel good movie (zo stond dat in de aankondiging)  zat in ons filmprogramma en het is soms best verhelderend om eens naar een film te kijken die je zelf niet direct uitgekozen zou hebben.

Gisteren ontdekte ik dat het het citaat van P.F.Thomése (blog aantal dagen geleden)
” Een roman lezen betekent dat je een tekst tot leven laat brengen met je eigen gevoelens, gedachten en associaties”zeker ook voor  film geldt; je neemt je eigen ervaringen mee als je een film ziet, een ander ziet dezelfde film anders.

In de pauze hoorde ik verschillende mensen zeggen dat ze er niets aan vonden; dat ze bleven omdat de stoelen zo lekker zaten en één iemand zei dat ze hier lekker kon dutten.

Zélf was ik geroerd door de film. Een vrouw alleen die ernstig ziek wordt, weet dat ze dood gaat maar positief blijft, iets probeert van het stukje leven dat ze nog heeft, te maken, dát bracht in mij een snaar tot trilling: Mijn schoonzus was in die situatie en haar heb ik mogen begeleiden tot het eind.
Verleden jaar is  mijn broer, ook alleen, gestorven aan kanker. Ook hij had nog één doel  vóór hij ging sterven; hij wilde nog wat, niet “alleen maar” dood gaan!
Dát en misschien ook het feit dat ik ooit zelf kanker had en dacht het niet te halen maakte dat ik de film “anders” zag dan de meeste kijkers en menig traantje liet (gelukkig is het behoorlijk donker in de filmzaal)

Een bijrol wordt gespeeld door Charlie Tahan., hij speelt de kleinzoon van één van de bewoners van Sun City, die illegaal (bewoners moeten 55+ zijn) bij zijn oma woont.
Ook zijn rol brengt iets van “emotionele trillingen” bij me te weeg : niet horen bij je leeftijdsgroep, een beetje een outcast zijn. Aan de ene kant er wel bij willen horen, aan de andere kant blij zijn dat je niet zó bent.

Ik zag de film “anders” dan de anderen en was de rest van de dag in gedachten bezig met mijn aan kanker overleden, alleenstaande familieleden.

Een (dodelijke) ziekte krijgen is sowieso vreselijk, maar als je alleen leeft en maar af en toe iemand bij je hebt; je zwaarste momenten alléén moet doormaken vereist  het veel moed om dat laatste stukje toch dóór te willen én er nog iets van te willen maken.
IK  kan alleen maar intens dankbaar zijn dat het bij mij WEL goed is afgelopen én dat ik een partner naast me had die me bijstond.