Omdat ik osteoporose heb en veel moet bewegen, fiets ik een aantal dagen per week ’s morgens om 8 uur naar een naburig dorp om de dagelijkse boodschappen te doen, dan heb ik een doel (ik ben niet zo gek op fietsen) en heb ik ’s morgens meteen al mijn spieren losgemaakt, waardoor de dag goed kan beginnen.
Bij het winkelcentrum waar ik heen fiets zijn fietspoortjes ( ik heb er al eens iets over geblogd).
’s Morgens is het vrij stil en rijd ik (beken het eerlijk) wel eens door de poortjes heen zonder af te stappen. Zo ook vanmorgen weer.
Er liep één middelbare heer.
Hij ging enorm tegen me te keer:
“Ik hoop dat je een bekeuring krijgt” was het laatste dat hij riep.Hij moest naar dezelfde supermarkt als ik.
Voor de deur keek hij me vernietigend aan.
Ik glimlachte naar hem (boos gedrag belonen met een lach)
Bijna elke dag kom ik een oude, Turkse meneer tegen.
Hij is klein, heeft altijd een soort kaki visvest zonder mouwen aan ( met van die vakjes)
Hij loopt, ik fiets.
Wanneer en hoe het begonnen is weet ik niet meer, maar wij groeten elkaar altijd
Vandaag kwam ik hem voor het eerst tegen vlak na het poortje bij de supermarkt.
Ik knikte, hij pakte mijn hand, drukte er een kus op en zei “Goed” met een vragend hoofd.
Ja, met mij gaat het goed? Met u ook?
Hij knikte en lachte.
Later zag ik hem een kopje koffie drinken bij de supermarktautomaat, hij knikte me nogmaals toe.
Vanmorgen twee mannen ontmoet (mijn eigen sliep nog toen ik de deur uitging) twee verschillende manieren van benadering meegemaakt.
Geef bij de Turkse benadering maar.
Niets veranderlijker dan de mens Zou daarom de meningen en inzichten van de mens (hier op aarde, onze leerschool) zo van elkaar verschillen ? En ik heb mij door daartoe bevoegde bron laten vertellen, dat wij in wezen een zijn ( Niet op deze aarde zichtbaar maar aan Gene zijde) vreemd niet? Liefs Johannes
LikeLike