Gemberwortel

Gember wordt gekweekt in China, Guatemala, India, Japan en Nigeria en op Jamaica, maar waar de plant oorspronkelijk vandaan komt is niet te achterhalen. De gemberplant is namelijk nooit in het wild aangetroffen!

De naam gember komt via het Latijn uit het Sanskriet, daar betekent het gewei of hoorn, naar de vorm van de wortelstokken (een wortelstok is [meestal] een ondergrondse stengel van een plant)
Djahé is de Indonesische naam voor gemalen gemberwortel.
Hoewel de plant al zo’n 4000 jaar bekend is kwam de gemberplant pas in de Middeleeuwen naar Europa.

Ik las dat je een stukje van de wortel af moet snijden en dan de rest ontdoen van de bruine schil. De schil hoeft niet weggegooid te worden, er kan thee van gezet worden(door bijvoeging van heet water en muntblaadje ) of toegevoegd worden aan het kookwater van rijst (extra smaak en geur)
Wil je een koude gemberdrank denk dan aan ginger ale (gemberbier)

Wat ik niet wist en uit een artikel in een supermarktblad leerde was dat gember “familie” is van de banaan.
In gember schijnt vitamine B1, B2, B6 en vitamine C aanwezig te zijn en ook mineralen als kalium, zink, ijzer, calcium en koper.
Het is oa een middel tegen misselijkheid (zwangerschap en chemokuur)

Tot slot nog een aankoop- en bewaartip voor de gemberwortel: hoe gladder de schil, hoe sappiger het vruchtvlees van de gember.

Rol de rest van de gebruikte gemberwortel in keukenpapier en bewaar het in de koelkast; geraspte gember kun je invriezen