Honds onderzoek

Er zijn, zo las ik ongeveer 1,6 miljoen honden in Nederland, daarvan zitten er enkele tienduizenden in een asiel.
Bij deze honden is het “huishondzijn” dus niet goed gegaan. Onderzoekster van de Universiteit Wageningen ( leerstoel gedragsecologie)  Ineke van Herwijnen heeft een onderzoek gedaan onder 500 hondenbezitters (bron: Volkskrant): “Er zijn meer honden dan er goede verantwoorde hondenbazen zijn”

Veel mensen nemen een hond “omdat het leuk voor de kinderen is”, dat pakt vaak anders uit dan men gedacht had. Vroeger was een hond een NUTShond,  hij had nut, moest het erf bewaken. Tegenwoordig moet hij “in de affectieve behoeften van zijn eigenaren voorzien: hij is een geluksfactor in het gezin” concludeert de onderzoekster. Als ik dat zo lees, denk ik meteen: Welke hond kan daarin voorzien: geluksfactor? Bewaken van een erf, zit in sommige soort honden en kun je misschien ook wel leren, maar  een hond LEREN om van je te houden? Welke hond kan dat op de manier dat DIE mens DAT wil?

Men zegt vaak dat een hond de sfeer in huis zo goed aanvoelt en dat geloof ik wel. Zelf heb ik ervaren hoe mijn hond, niet echt een “knuffelhond”, zijn kop op mijn schoot legde als ik verdrietig was. Ja, hij voelde de sfeer goed aan. Maar vaak ook was hij gewoon “met zichzelf” bezig: Hij lag te slapen, terwijl de kinderen met hem wilde stoeien, hij ging achter (denkbeeldige?) dingen aan in het bos in plaats van “leuk” met ons mee te lopen, hij plaste over een weggegooide bal om duidelijk te maken, dat hij er ECHT niet achteraan ging; kortom hij deed zijn eigen dingetjes, dat maakt hem een HOND. En dát vonden we nou net zo leuk aan hem; een eigen karakter!!

Veel hangt af van het ras van de hond die je uitzoekt. Zoals de onderzoekster zelf ook, hadden wij vroeger thuis een hond uit het asiel gehaald. Geen “mooie” hond om te zien geen ras, een hond met een verleden. Ooit verzwaard  met stenen in het water gegooid om te sterven, was het trauma van over- een- brug -gaan nog altijd aanwezig. Hoe groot de brug ook was, straatbreedte of niet, hij ging er niet overheen!
Dát gedrag was iets dat we konden snappen, maar ander gedrag “snapten” we niet.
Wij zijn mensen, hij was hond!

In mijn eigen gezin had we 14 jaar een hond, hij groeide op met de kinderen. Hij ging zoals ik boven al beschreef  vaak “zijn eigen gang” maar was duidelijk een onderdeel van het gezin. Op campings in Frankrijk ( hét land om te kamperen met een hond) zat hij los bij de tent. Er was een denkbeeldige grens die hij NIET overschreed. Als er een kind naar het toiletgebouwtje liep, ging hij op het uiterste puntje van de GRENS zitten en kijken. Zodra het kind weer UIT het gebouwtje kwam en naar de tent toe, zagen we het aan zijn zwiepstaarten: het gezin was bijna weer compleet.

De onderzoekster hoopt er achter te komen hoe de HOND de omslag van waakhond naar affectie gevend huisdier ervaart. Ik ben benieuwd